Nou, dames en heren fietsfanaten… waarschijnlijk hebben we dit weekend de laatste heroïsche tocht van het seizoen gemaakt! Volgende week belooft het weer namelijk meer op “bankhangen-met-warme-chocolademelk” te lijken dan op “lekker-fietsen-met-de-wind-in-de-haren”. Maar goed, we zullen het zien.
Met zeven dappere zielen vertrokken we richting het onbekende (nou ja, Wijk bij Duurstede), om daar via de pont koers te zetten richting Ameide. De tussenstop was gepland, de stemming zat erin, en de benen draaiden soepel. Totdat… we bij Ameide aankwamen.
Daar stond ons avontuur even stil, letterlijk. Want het fietspontje bleek spoorloos verdwenen. Geen bordje, geen bel, geen boot, niets! Waarschijnlijk lag het pontje thuis met z’n roer in het vet, lekker met pensioen.
Na een kort maar krachtig overleg (“Wat doen we nou?” “Terug!” “Oké.”) besloten we de boel om te keren en via Vianen de brug over te steken. Schoonhoven lieten we links liggen ook al had die pont vast wél gewerkt maar dan zouden we niet op tijd terug zijn.
Het weer was trouwens prima. Op de heenweg wind in de rug, altijd fijn. Op de terugweg wind vol in het gezicht, ook prima, want dan heb je tenminste wat te mopperen onderweg.
En mocht dit écht de laatste rit van het seizoen zijn, dan willen we Ted alvast enorm bedanken voor het samenstellen van de toerkalender. We hebben dankzij hem weer heel wat mooie kilometers gemaakt door het hart van Utrecht en de omliggende provincies (en soms ook een beetje verdwaald, maar dat hoort erbij).
Voor volgend seizoen zal Ted zich opnieuw opofferen om de toerkalender in elkaar te sleutelen. En we weten nu al: dat wordt weer top. Want als iemand de juiste weg weet te vinden, zelfs zonder pont, dan is het Ted wel.
